In balans, uit balans.

Wanneer we in balans zijn verloopt alles voorspoedig. Het gevoel hebben alles aan te kunnen en het lijkt en voelt alsof alles op rolletjes loopt. Je voelt je energiek, vrolijk en vol levenslust. Alles wat je aanpakt lijkt te lukken, zonder dat je daar veel moeite voor hoeft te doen of dat het je veel moeite kost. Dit zijn momenten dat je volledig in balans bent. Wat als je de balans verliest en totaal uit evenwicht blijkt te zijn?

Ik probeer op elk vlak gezond te leven of eigenlijk balans te creëren maar helaas heb ik niet alles in de hand. Soms ligt er iets op de loer wat je zelf niet in de hand hebt en waardoor we zo nu en dan lichamelijk en of geestelijk uit balans raken.

Dat ik op dit moment nog kinderloos ben is niet een vrije en of bewuste keuze.Het is iets wat ik niet in de hand heb. Hoewel we er alles aan doen om het naar onze hand te zetten hebben we er geen controle over. We helpen het een handje maar uiteindelijk gaat het z'n eigen weg. De laatste tijd voel ik mij anders, ben ik anders. Ik ben geprikkeld of eigenlijk overprikkeld en het gevoel grijpt mij vaker naar de keel dan mij lief is. Het heeft mij in de hand waardoor ik niet meer mezelf ben maar ook volledig uit balans lijkt te zijn. Het is bijna een jaar geleden dat ik de operatie onderging. Dat ik blij was dat er eindelijk werd herkend wat ik had maar vooral dat er een plan was. Alles zou goed komen en ik stond te trappelen om te beginnen. Ik had hoop, ik had vertrouwen dat het goed zou komen. Een kindje van ons was waarvoor ik het allemaal deed en ik zou er alles voor doen. De tijd ging voorbij en nu een jaar verder is onze wens nog niet in vervulling gegaan. Dezelfde tijd heeft de hoop en het vertrouwen meegenomen en heeft plaats gemaakt voor verdriet, wanhoop en teleurstelling. Toch wilde ik doorgaan. Nog twee behandeling tot we verder gaan kijken. Tot er een nieuw plan komt waar ik waarschijnlijk wel weer hoop en vertrouwen in heb. Ik wil niet achteraf spijt krijgen of het gevoel wat als.. ? Samen hebben we dit besluit gemaakt en de arts heeft ons deze negen IUI behandelingen tenslotte voorgeschreven. Ik moet het afmaken maar om heel eerlijk te zijn kan het mij nog weinig schelen.

Mijn ei die op zich laat wachten. Al dagen ben ik aan het testen maar nog steeds geen smiley te zien. Hoewel ik anders de angst en de tranen voel, is er nu een leegte. Het maakt mij niet uit, ik geloof er niet meer in. Soms wil ik stoppen maar tegelijkertijd ook weer niet. Het enigste wat mij angstig maakt is het feit dat mijn cyclus in de war lijkt te zijn en er (bijna) niemand lijkte luisteren of de moeite neemt om het te begrijpen. Niet alleen mijn geest is uit balans maar nu lijkt het ook dat mijn lichaam uit balans lijkt te zijn. Ik ben totaal uit balans. Ik voel mij al dagen niet meer de persoon die ik was. Het lijkt of ik een zwarte bril op heb, dat het zo donker is dat ik zelf de lichtpuntjes niet meer zie. Ik zoek maar doordat ik zo hard zoek kan ik ze niet vinden. Totaal wanhopig loop ik rond. Normaal ben ik gevoelig, zéér gevoelig maar nu lijk ik meer op een robot dan een mens. Het lijkt of het mij niets meer doet, ik wil vluchten en wil weer echt lachen, oprecht genieten maar vooral worden wie ik was. Mijn wens, onze droom kan ik niet achter mij laten. Ik wil het in het diepste van mijn ziel, mijn lichaam en geest zijn op dat gebied één; ze lijken te schreeuwen om het moederschap. Ik ben meer dan ooit te voren bang om het geen wat ook de realiteit is; onbewust kinderloos door het leven te gaan.

Dan komt de krachtige ik naar boven die het niet langer aan kan zien, die zich niet langer zo wil voelen. Alleen ik ben de gene die hier iets aan kan veranderen. Morgen bel ik de arts voor een afspraak. Morgen ben ik jarig en het lijkt mij een mooie dag om zelf het hef weer in handen te nemen. Om opzoek te gaan naar de controle om weer in balans te raken. Ik wil dat hij weet wat het met mij doet, dat mijn lichaam in de war blijkt te zijn en een plan voor hierna. Ik wil dat hij luistert, onderzoekt en een antwoordt heeft hoe de toekomst eruit zal gaan zien. Het lijkt mij fijn om te weten wat er mij te wachten staat en ik denk dat ik daar ook alle recht toe heb. Het is mijn leven, mijn lichaam en geest die vragen om hulp maar vooral om een antwoord.

Ik ben klaar met het aftasten in het onzekere, het duistere. Ik ben bereid om te knokken om mijn grenzen te verleggen maar dat moet ik wel weten dat mijn lichaam het aankan en vooral dat het zin heeft dat ik het doe. Ook al is er een kleine kans, is er géén garantie maar een kleine bevestiging is genoeg. Alsjeblieft dokter neem de tijd om te luisteren, om te achterhalen waarom en geef mij nieuwe hoop!

Hoe dan ook ik zal mijn balans terug vinden. Zodat ik weer met wat hoop en vertrouwen kan vechten voor onze droom.